Het begraven in kerken was een oude gewoonte. In de voorreformatoriche tijd liet men zich het liefst zo dicht mogelijk bij het altaar begraven om zeker te zijn van de voorspraak in het hiernamaals van de heilige aan wie het altaar was gewijd.
Na de reformatie bleef het gebruik om in en rond kerken zijn doden te begraven gehandhaafd en pas in 1826 kwam er een definitief verbod om doden binnen kerkgebouwen te begraven.
De inkomsten uit het begraven van doden behoorde aanvankelijk tot de emolumenten van de pastoor van de kerk. In Zwolle kwam dit emolument in de loop der tijd aan de kerkfabriek, waarna de inkomsten uit het begraven in de rekeningen werd verantwoord.
Uit de magistraat van de stad Zwolle werden enige bestuurders belast met de administratie van het beheer van de grafsteden. De koster hield meestal de administratie daarvan bij en legde zijn beheer af ten overstaan van de cameraars.
Het bezit van een grafstede en het begraven in de kerk was een zakelijk recht. Dit recht kon worden overgedragen aan anderen. Dit hield dus ook in, dat na de reformatie nog steeds katholieken in protestantse kerken begraven konden worden.